Antalya Escort

Antalya Escort Lina, yağmurlu bir bahar sabahında, Paris'in eski sokaklarında yürüyordu. Şemsiyesini açmamıştı; yağmurun tenine dokunuşunu seviyordu. Montmartre'deki küçük bir kafeye girdi ve pencere kenarındaki masalardan birine oturdu. Kahvesini yudumlarken, dışarıda yürüyen insanları izledi. O anda, gözleri, kalabalığın içinde duran bir adamla buluştu.

Adam, koyu renk paltosunun yakasını kaldırmış, ellerini cebine sokmuş bir halde Lina’ya bakıyordu. Gözleri koyu, derin ve anlam doluydu. İkisi de birbirlerine bakarken, zaman sanki durdu. Sonunda, adam hafif bir gülümsemeyle kafeye girdi. Doğrudan Escort Antalya Lina’nın oturduğu masaya ilerledi.

“Burada oturabilir miyim?” dedi, nazik bir sesle.

Lina, şaşkın ama bir o kadar da meraklı bir şekilde başını salladı. “Tabii, buyurun.”

Adam oturdu ve elini uzattı. “Ben Adrian.”

“Lina,” dedi kadın, onun elini sıkarken.

Bir kahve sipariş etti ve sohbet etmeye başladılar. Konuştukça Lina, Adrian’ın derin ve etkileyici bir adam olduğunu fark etti. Felsefe üzerine konuşuyorlardı, aşkın tanımını yapıyorlardı, hayatın anlamını sorguluyorlardı. Lina, uzun zamandır kendisini bu kadar canlı hissetmemişti. Adrian’ın her kelimesi, her hareketi onu büyülüyordu.

Saatler hızla geçti ve dışarıda yağmur dinmişti. Adrian birden, “Beni izler misin?” dedi, gözlerinde hafif bir parıltıyla.

Lina tereddüt etti ama içindeki his, ona bu adama güvenmesini söylüyordu. “Evet,” dedi gülümseyerek.

Adrian, Lina’yı Seine Nehri kıyısına götürdü. Nehrin üzerine düşen ışıklar büyüleyiciydi. O an, Lina, kendisini bir filmin içindeymiş gibi hissetti. Adrian aniden durdu ve Lina’nın gözlerine baktı.

“Seninle tanıştığım an, hayatımın en özel anı oldu. Bunu hissettiğinden eminim,” dedi yavaşça.

Lina’nın kalbi hızla çarpmaya başladı. O da aynı şeyi hissediyordu ama kelimeler boğazında düğümlenmişti. Adrian, elini Lina’nın yanağına koydu, başını eğdi ve dudakları Lina’nın dudaklarına dokundu. O an dünya durdu.

O gece, Lina ve Adrian, Paris sokaklarında el ele yürüdüler. Gecenin karanlığı, aşklarının ışığını kıskanıyor gibiydi. Gülüyor, dans ediyor, şarkılar söylüyorlardı.

Sonraki günlerde Lina ve Adrian, Paris’in her köşesini birlikte keşfetti. Seine’de tekne gezintileri yaptılar, Montmartre’de ressamlarla sohbet ettiler, Eiffel Kulesi’nin zirvesinde birbirlerine aşklarını fısıldadılar. Zaman ilerledikçe aşkları daha da derinleşti.

Ancak, her aşk hikayesi gibi, onlarınki de sınavlarla karşılaştı. Adrian, ailesinin işleri nedeniyle bir süreliğine Londra’ya gitmek zorundaydı. Lina, onun gidişinin aşklarını zedelemesinden korkuyordu.

“Beni bekleyecek misin?” diye sordu Adrian, Lina’nın ellerini tutarken.

“Senin için her şeyi yaparım,” dedi Lina, gözleri dolarken.

Adrian Londra’ya gitti ve mektuplar yazmaya başladılar. Günler, haftalar geçti ama aşkları azalmadı. Lina, Paris’in sokaklarında dolaşırken onu her yerde hissediyordu. Fakat bir gün, Adrian’ın mektupları gelmemeye başladı. Lina endişelendi. Ne olmuştu?

Haftalarca bekledi, ama ondan bir haber alamadı. Umutsuzluğa kapılmışken, bir sabah kapısının önünde bir zarf buldu. Zarfı titreyen ellerle açtı. İçinde sadece bir not vardı:

"Sana her şeyi anlatacağım. Beni Seine Nehri kıyısında bekle. Adrian."

Lina, hiç düşünmeden oraya koştu. Kalbi yerinden fırlayacakmış gibi çarpıyordu. Adrian orada, nehrin kenarında duruyordu. Gözleri Lina’yı gördüğünde parladı, ama aynı zamanda üzgün görünüyordu. Lina yanına koştu.

“Ne oldu sana?” diye sordu, sesi titriyordu.

Adrian, derin bir nefes aldı. “Beni affet, Lina. Sana yazamadım çünkü Londra’ya gider gitmez ciddi bir hastalığa yakalandım. Seni üzmek istemedim. İyileşmeye çalışıyordum. Ama bir gün bile seni düşünmeden geçiremedim.”

Lina’nın gözleri doldu. Ona sarıldı, bırakmak istemezcesine. “Önemli olan şu an burada olman,” dedi.

Adrian, Lina’nın gözlerine baktı ve “Evet, ve bundan sonra hep burada olacağım,” dedi.

O gün, birbirlerine olan aşklarının hiçbir şey tarafından sarsılamayacağını anladılar. Yıllar sonra bile, Paris’teki o yağmurlu sabahı ve Seine Nehri kıyısındaki o aşk dolu anları hatırlayarak gülümsediler. Ve Lina, yağmur yağdığında hâlâ şemsiyesini açmadan yürüyordu, çünkü o yağmurlu gün, hayatının aşkıyla tanıştığı gündü.